01 apr 2021 - 09:09
Nieuws
Je kan er niet omheen. De belangstelling voor onze Vlaamse literaire klassiekers kent een terugval. Aan deze trend ontsnapt ook het werk van Felix Timmermans niet. De onderwijsprogramma’s schenken er minder aandacht aan en de generatie(s) bewonderaars wordt/worden alsmaar ouder. Als teken aan de wand kenden ook de 3 verenigingen die zich decennialang hebben ingezet om het werk en de persoon van de auteur in ere te houden, een roemloos einde. Met Timmermans-specialist en ‘super believer’ Mon Van den heuvel, maakten we de balans op van de huidige en toekomstige situatie.
Aan de stichtingsvergadering van het FELIX TIMMERMANS-GENOOTSCHAP op 5 juli 1972 ging een lange voorgeschiedenis vooraf. Reeds op 4 december 1960 opperde José De Ceulaer tijdens een contactvergadering met het oog op de oprichting van een Felix Timmermans-museum, het idee om van start te gaan met een Felix Timmermans-Genootschap. Twaalf jaar later werd dit een feit. José De Ceulaer werd de eerste voorzitter, Frans Verstreken ondervoorzitter, Louis Vercammen secretaris en Marcel Boschmans penningmeester. De doelstellingen waren: het in ere houden van de nagedachtenis van de persoon en het werk van Felix Timmermans en het uitgeven van een jaarboek rond een bepaald thema. Het eerste jaarboek had als titel ‘Voor drie frank geluk’ en handelde over Felix Timmermans en de muziek. Het Genootschap bleef actief tot in 2019.
Op 18 februari 1990 ging in het Duitse Kleve het FELIX TIMMERMANS-GESELLSCHAFT van start. Grote bezieler was gedurende vele jaren Drs. Ignaas Dom, geboren te Lier op 12 mei 1928. Als stichtend-voorzitter werd hij bijgestaan door Dr. Burkhard Schwering (co-voorzitter), Wilhelm Tappeser (ondervoorzitter), Wilhelm Cleve (penningmeester) en Karlheinz Pieroth (bestuurslid). Het Duitse publiek was duidelijk in de ban van het werk van de Fé, die van 1928 tot 1939 tal van voordrachten gaf – de eerste op 2 maart 1928 in Keulen – op liefst 140 plaatsen. De verzameling lezingen wordt momenteel geanalyseerd door Mon Van den heuvel, om ze nadien aan het stadsarchief te schenken. Het Gesellschaft gaf eveneens jaarboeken uit – de laatste in 2013 -, organiseerde lezingen, voordrachten en tentoonstellingen en ging op uitstap. Ruim 530 fans waren lid van het Gesellschaft. Na Ignaas Dom werd het voorzitterschap waargenomen door Burkhard Schwering (1991-1995), Ingrid Wolters uit Kempen (1996-2010), Anne Sluyts (1 jaar plaatsvervangend voorzitter) en tot aan zijn overlijden op 6 april 2014 in Kalken-Grieth, opnieuw door Ignaas Dom.
Als jongste werd op 30 november 1990 in aanwezigheid van Clara Timmermans, de FELIX TIMMERMANS-KRING opgericht. De eerste bestuursploeg was samengesteld uit voorzitter Etienne De Smedt, secretaris Luc Van Leemput, penningmeester Job Deckers, archivaris Rik Van Biesen en de bestuursleden Katelijne Van der Hallen, Christina Wagner en Manu Wagner. De kring organiseerde ieder jaar minstens één ledendag, trok zesmaal naar Italië – op zoek naar de inspiratiebronnen voor ‘Naar waar de appelsienen groeien’ -, hield tentoonstellingen en filmavonden, nodigde eminente sprekers uit en gaf naast brochures ook 60 nummers van de ‘Zilveren Verpozingen’ uit. Na 30 jaar en 50 ledendagen komt ook voor de kring het einde in het zicht. Gelet op het steeds dalend aantal leden en de gemiddelde leeftijd ervan, wordt het bijltje er bij neergelegd. De leden hebben nog wel recht op een afscheidsfeest dat in de lente van 2020 voorzien was, maar omwille van corona moest uitgesteld worden.
Desondanks blijft Felix Timmermans nog steeds de nodige aandacht genieten, benadrukt Mon Van den heuvel, die een vaak geconsulteerde blog over de Vlaamse auteur heeft (http://blog.senioirennet.be/timmermans-fan). Via deze blog kunnen ruim 600 bijdragen geraadpleegd worden. In 2019 verscheen nog een Engelstalige vertaling (‘Intimations of Death’) van ‘Schemeringen van de dood’. Deze publicatie werd gerealiseerd door Paul Vincent, professor aan het University College in Londen. John Howard zorgde voor een passend voorwoord. In Nederland houdt o.m. Cees Visser de focus op de Fé, die zodoende toch actueel blijft.
Tekst: DéBé
Foto’s: ROM
