11 mei 2017 - 17:38
Nieuws
Voor een talrijk en bijzonder aandachtig publiek hield Alain Remue in de Colibrantzaal een boeiende voordracht over de Cel Vermiste Personen, waarover hij sinds de oprichting in 1995 de leiding heeft. Alain Remue staat bekend als een gedreven speurder die dag en nacht in de weer is om verdwenen of ontvoerde personen terug te vinden.
De Cel Vermiste Personen werd opgericht in September 1995 na het verdwijnen van Julie Lejeune en Mélissa Russo in juni 1995 en van An Marechal en Eefje Lambrecks in augustus 1995. In het verlengde van het Centraal Bureau voor Opsporingen ging de cel van start met 5 rijkswachters. Het oudste dossier dat bekend is, is dit van Maddy Hollanders die in 1976 in Antwerpen verdween. Het oudste opgeloste dossier is dit van Lisette Vrielynck uit Gent die op 21 maart 1981 met haar wagen in het kanaal Gent-Oostende belandde.
De Cel Vermiste Personen is een steunpunt van de Federale Politie, dat wordt ingezet bij de opsporing en het onderzoek van onrustwekkende verdwijningen en de identificatie van niet-geïdentificeerde personen. Gemiddeld worden per dag 2 tot 3 nieuwe dossiers geopend. Elk jaar maken meer dan 1.000 personen het voorwerp uit van een onrustwekkende verdwijning. Van September 1995 tot juli 2010 werden 16.510 dossiers behandeld. 15.733 verdwijningen werden opgeklaard. Dit wil zeggen dat de slachtoffers dood of levend werden teruggevonden. Zodoende kon 95% van de dossiers afgesloten worden.
De cel krijgt opdrachten van de lokale politiediensten, de lokale recherche, de federale gerechtelijke politie, onderzoeksrechters en parketmagistraten. De cel mag niet verward worden met ‘Child Focus’, dat in 1998 opgericht werd. Het is de taak van de Cel Vermiste Personen om de coördinatie van alle opsoringsinspanningen te verzekeren, de onderzoekende politiedienst op het terrein te ondersteunen en de verworven expertise ter beschikking te stellen van autoriteiten en diensten.
Alain Remue ging ook dieper in op de werkwijze die gevolgd wordt. Eerst wordt een profiel van de vermiste opgemaakt. Vervolgens wordt het onrustwekkend karakter van de verdwijning ingeschat en dit aan de hand van 6 criteria. (1) Is de vermiste jonger dan 13 jaar? (2) Heeft de vermiste een mentale of fysische handicap? (3) Heeft de vermiste medicatie nodig? (4) Zijn er aanwijzingen dat de vermiste zich in een levensbedreigende situatie bevindt? (5) Zijn er aanwijzingen dat de vermiste zich bevindt in het gezelschap van derden, die zijn welzijn kunnen bedreigen of is hij/zij mogelijk het slachtoffer van een misdrijf? (6) Is de verdwijning in tegenstelling tot het normale gedrag van de vermiste?
Ook wordt informatie ingewonnen over de plaats waar de vermiste met zekerheid werd gezien of waarvan vermoed wordt dat hij/zij er is geweest. Bij dit alles zijn de eerste 24 uur van cruciaal belang. Steeds volgens Alain Remue is er slechts in 0,9% van de gevallen sprake van een crimineel feit. In het overgrote deel van de verdwijningen is er sprake van een vrijwillig vertrek, zelfdoding, Alzheimer, een ongeval, een natuurlijk overlijden, een misverstand of een banaliteit. Alain Remue heeft uiteraard al veel ellende – ook persoonlijk – meegemaakt. Zo verloor hij bij de speurtocht naar twee verdronken meisjes een duiker waarmee hij jaren lang samenwerkte. Aan de hand van concrete situaties uit behandelde dossiers gaf hij verder een overzicht van het verloop van het onderzoek, van de middelen die ter beschikking staan, evenals tips voor wie zelf met een verdwijning geconfronteerd wordt.
Tekst: DéBé
Foto’s: RM
